DUMATING DIN...KAYA KO NA!

Dumating din, kaya ko na pero naalala parin kita.Talaga palang darating ang panahon na wala na ang sakit, that you just reminisce the past without fear and without pain..just be true to yourself. Ako bago ako naging ganito, binalikan ko lahat ang dapat balikan, inaalala ko lahat ang gusto ko nang maburang alaala, kinausap ko ang mga taong iniiwasan ko noon at binalikan ang mga lugar na kinatakotan kung balikan noon at nagawa ko yon dahil din sa tulong nya at sa tulong ng mga kaibigan namin. Noong una hindi ko inisip na ganito ang kinalabasan basta nagawa ko lang yon. Malaking tulong ang blog na ito dahil dito ako nagsimula...nasabi ko dito ang lahat ng sakit...Iiyak ako habang nagsusulat or tinatype ang mga nasa alaala ko at sumunod ang mga lugar at mga tao. 'yong makakasama mo ang mga kaibigan nyo before na casual lang ang lahat, na hindi ka kinakabahan, 'yong nakakasama ko siya na walang kabang nararamdaman at nagawa ko yon. Thanks sa lahat... Sa mga taong nasaktan at nabigo, time will come that pain will be gone, just forgive yourself for the work undone and accept your failures coz there.. you will learn to grow and moved on. Maybe not at that moment that you were hurt'n but time will come and nobody can say when or how basta it will just come. In my case nine long years bago ko na feel that there's no pain anymore that i can reminisce the past with a smile in my face. Though you can't forget dahil hindi naman talaga nakakalimot ang isip at puso pero masaya, masaya mong balikan ang alaala.